Językiem ojczystym jest język, w którym się myśli, śni, modli się... - czyli dlaczego kocham język polski

Odpowiedź na pytanie, który język jest dla mnie moim językiem ojczystym, w chwili obecnej jest jednoznaczna.

Chociaż urodziłam się na Ukrainie Wschodniej, gdzie językiem potocznym jest język rosyjski, a językiem urzędowym - ukraiński, w szkole uczyłam się obu języków jako ojczystych. Szkołę podstawową skończyłam w języku ukraińskim, szkołę średnią w języku rosyjskim, a w chwili obecnej na uniwersytecie studiuję w języku polskim. Jednak mam zaszczyt powiedzieć, iż moim ojczystym językiem jest język polski, wychodząc chociażby z założenia, że językiem ojczystym jest język w którym się myśli, śni, modli się.

Dużo zawdzięczam w tym mojej prababci Karolinie Głuchowskiej, która przekazała z pokolenia na pokolenie modlitwy w  języku polskim: Ojcze Nasz, Zdrowaś Maryjo oraz Wierzę w Boga. Te modlitwy ze słów mojej prababci zapisała alfabetem rosyjskim maja mama. Także moja babcia Elżbieta Żuranowska potrafiła śpiewać polskie kolędy i używała w większości polskich określeń. Bardzo lubiłam słuchać tak melodyjnych i przepięknie brzmiących kolęd. Prosiłam nawet, żeby mi je śpiewała zamiast kołysanek – babcia oczywiście na to: że kolędy się śpiewa tylko w okresie Bożego Narodzenia, ale jednak ulegała mi…

W wieku 6 lat moja odpowiedź na pytanie co chcesz dostać na Boże Narodzenie zabrzmiała w sposób nietypowy: chcę pojechać do polski. Pokonawszy wiele przeszkód moje marzenie się spełniło...

Z czasem dowiedziałam się o Towarzystwie Kultury Polskiej Donbasu. Bardzo chętnie zaczęłam się uczyć języka polskiego, i chociaż na zajęcia musiałam  dojeżdżać 5 godzin w jedną stronę, nie przeszkadzało mi to. Z czasem z wielkim zaangażowaniem uczestniczyłam w konkursach, teatrzyku, oraz pisałam artykuły do gazety „Polacy Donbasu”, która ukazuje się raz na miesiąc.

Byłam pod wrażeniem Festiwalu Kultury Polskiej „Polska Jesień Donbasu” od 2008 roku noszącego nazwę im. Rycharda Zielińskiego, który był założycielem i pierwszym prezesem stowarzyszenia. Po jego śmierci obowiązki przejęła pani prezes Walentyna Staruszko. Jest to festiwal muzyki klasycznej, w którym biorą udział Polacy mieszkający na wschodniej Ukrainie. W programie festiwalu mają miejsce piosenki, tańce i recytacje wierszy. W stowarzyszeniu, do którego trafiłam, odczułam odrobinę „swojskości”, gdyż mogłam porozmawiać w tak bliskim mi języku, poznać kulturę i spotkać ludzi borykających się z tym samym problemem. Myślałam wtedy, że to tyle, że więcej nic nie może się wydarzyć, ale jednak zmieniło się wiele w chwili, kiedy przyjechałam do Polski – bo wtedy dostałam naprawdę prawdziwą dawkę języka, kultury i to niesamowite uczucie, że jestem w kraju,  gdzie się wychowali moi dziadkowie.

Bardzo ważnym elementem było poznanie polskiej rzeczywistości – której się tak naprawdę nie poznaje kiedy się jest turystą, lecz tylko w chwili kiedy się z nią w jakiś sposób zmierza. Było i nawet powiem, że jest to dość trudne, nawet po trzech latach mieszkania w tym kraju. Ale już nie dziwi mnie przynajmniej wspaniałe powiedzenie, które bardzo lubię: bo tak nie wypada! Gdyż na początku mojego pobytu w Polsce miało miejsce trochę rożnych ciekawych sytuacji związanych z niewiedzą etykiety językowej.

Posługuję się językiem polskim od 4,5 roku, ten język jest taki mój, taki odziedziczony, a więc ma swoją wartość. Bardzo cenię sobie ten język, gdyż to ten jedyny spadek, najcenniejszy, który dostałam po moich przodkach.

Kocham to, że jest tak bliski memu sercu. Lubię te wieloznaczności, to piękno tekstów piosenek, to że ten język potrafi zaskoczyć i to, że się go do końca nie nauczę.

Autor: Svitlana Borovkova 

  

← POWRÓT ← POWRÓT